Voor het eerst voelde ik iets van symphatie voor hem. Als scholier heb ik diverse pogingen ondernomen hem en zijn filosofie te begrijpen. Maar iets wrong er altijd. Zijn autobiografische schets De woorden en de verhalenbundel De muur had ik verslonden, evenals de drie delen van De wegen der vrijheid, maar toch... Walging was voor mij niet om door te komen geweest terwijl hij in dat boek toch volgens kenners heel duidelijk de grondslagen van zijn filosofie had blootgelegd.
Bijna veertig jaar geleden probeerde ik die roman te lezen terwijl ik met een vriend een reis door Algerije maakte. Het was het enige boek dat ik in mijn rugzak had. Ik heb het vervloekt. Tot de omstandigheden mij te hulp schoten. Halverwege die vakantie liet ik het boek op het strand liggen om even verkoeling te zoeken in zee aangezien de temperatuur was opgelopen tot ver boven de veertig graden. Toen ik terugkwam had de knallende zon de lijm die de pagina's bijeenhield zo hard gemaakt dat op het moment dat ik het boek opensloeg om verder te lezen de rug brak. Ik had honderden losse pagina's in mijn handen en kon niets beters verzinnen dan ze in de lucht te gooien. Een sterke landuitwaardse wind voerde ze mee naar zee. Dat was mijn afscheid van Jean-Paul Sartre. Maar nu ik gelezen heb over die waterbommen vind ik dat hij een tweede kans verdient.
