VANUIT EEN SPITFIRE

In mijn bijdrage aan het boekje Waarom ik niet in Arnhem wonen wil schrijf ik dat ik notarieel heb laten vastleggen dat ik niet in Arnhem begraven wil worden. Daar heb ik veel kritiek op gekregen. Je hebt altijd mensen die niet begrijpen dat overdrijving een literaire stijlfiguur is. Zelfs mijn bloedeigen broer - die overigens ook niet in Arnhem begraven wil worden - begrijpt dit niet.
Laatst was ik nog eens op Moscowa, de Arnhemse begraafplaats. Wat een prachtige plek is dat toch. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat er in heel Arnhem geen mooiere plek te vinden is. Nou ja, misschien de Weg Langs Het Hazegrietje. Maar wat moet je daar als lijk?
Mild gestemd, reisde ik weer terug naar Antwerpen. Ik begon, terwijl het landschap aan me voorbij raasde, te piekeren. Niet in Arnhem begraven willen worden... overdreef ik niet? Al die lommerrijke plekken op Moscowa, de verweerde stenen op het joodse gedeelte... Was ik misschien te overhaast geweest?
De volgende ochtend belde ik mijn notaris voor een afspraak. Ik had me bedacht.
'Schrap die passage maar,' zei ik toen ik een paar dagen later tegenover hem zat, 'die passage over dat niet in Arnhem begraven willen worden.'
'Vanzelfsprekend,' zei hij. 'Bovendien is Arnhem een prachtige stad. Ik bedoel: prachtig gelegen. Die heuvels, die bossen, die zware bosluchten...'
Even zwegen we. Ik dacht aan de stad waar ik geboren was, ik dacht aan de dierbaren die ik er had achtergelaten, dood en levend. Een zware maar niet onprettige melancholie nam bezit van mij.
'Maar wat wil je dan?' riep mijn notaris plotseling met overslaande stem.
'Wacht,' zei ik, 'Niets overhaasten.' Ik voelde plotseling een weldadige rust over mij neerdalen.
'Ik weet het wel... Ja, ik weet het heel goed...'
'Wat weet je heel goed?' zei mijn notaris. Het klonk bijna smekend.
'Ik wil gecremeerd worden,' zei ik. 'En mijn as moet vanuit een Spitfire over Arnhem verstrooid worden.'
Mijn notaris wilde iets zeggen, maar zijn pogingen deden me denken aan het spartelen van een schaap dat in een sloot is gevallen.
'Vanuit een Spitfire,' klonk het uiteindelijk.
'Ja,' zei ik, 'vanuit een Spitfire. Dat lijkt me gezien het verleden beter dan vanuit een Messerschmitt.'
'Toch waren dat geen slechte vliegtuigen,' probeerde hij nog. 'De ME 410 bijvoorbeeld...'
Ik zweeg en keek hem aan. Hij knikte en begon te schrijven.