Hij was verbaasd toen hij zijn vader onverwacht in de deuropening zag staan. Hij overwoog te zeggen dat hij er goed uitzag. Dat vond hij werkelijk. Het antraciet wollen pak dat zijn vader droeg was van goede kwaliteit en leek op maat gemaakt. Bovendien had hij een gezonde gelaatskleur en zijn licht krullende haar was slechts bij de slapen wat grijs geworden. Het gaf aan zijn gezicht een milde en wijze uitdrukking.
Hij overwoog ook nog te zeggen dat hij vooral niet langer in de deuropening moest blijven staan, dat hij binnen moest komen. En of hij iets wilde drinken, iets eten?
Maar hij bleef zwijgen en keek zijn vader aan. Zijn vader zweeg ook maar voelde zich in tegenstelling tot zijn zoon allerminst opgelaten. Hij wisselde terwijl hij zijn zoon opgewekt aankeek van standbeen, gaf hem een knipoog en overhandigde hem toen een geschenk.
‘Dit keer ben ik je verjaardag niet vergeten’, zei hij. Toen draaide hij zich om en liep de trap af.
Later die avond – de woning zat vol drinkende en etende mensen – realiseerde de zoon zich dat hij nu net zo oud was als zijn vader toen die onder verdachte omstandigheden om het leven kwam. Dat zegt natuurlijk niets. In ieder geval niet alles; zijn vaders hele leven had zich onder verdachte omstandigheden afgespeeld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten